คุณร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?
ผมว่าคำถามนี้เป็นคำถามที่น่าสนใจ เพราะลองนึกกันดีๆ
เราซึ่งโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว
คงไม่มีโอกาสได้ร้องไห้กันบ่อยๆ
แบบเมื่อครั้งที่เรายังเป็นเด็กน้อย
เมื่อครั้งนั้น
เอะอะอะไรเราก็ร้องไห้
หิวข้าวก็ร้องไห้ หกล้มก็ร้องไห้
จะเอาของเล่นก็ร้องไห้
ไม่ได้ดั่งใจก็ร้องไห้
ไม่อยากตื่นก็ร้องไห้
เรียกว่าร้องไห้กันทุกวี่วัน
วันละหลายครั้ง
แต่พอเราโต
ครั้นจะไปร้องไห้พร่ำเพรื่อ
ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น
ร้องไห้ต่อหน้าลูกเมีย
ร้องไห้ต่อธารกำนัลรึก็คงจะไม่แมน
บางครั้งผมก็สงสัยนะครับว่า
ถ้าน้ำตาของเรามันไม่ได้ระบายออกเสียบ้าง
มันจะจุกอยู่ข้างในจนบวมเป่งและไม่ดีต่อสุขภาพหรือเปล่า
นิยายเล่มหนึ่งที่ผมเคยอ่านถึงกับเปรียบเปรยได้ว่า
ถ้าเอาน้ำตาของคนทั้งเมืองมารวมกันอาจจะได้ปริมาณเท่ากับน้ำในเขื่อน
ผมร้องไห้ครั้งแรกเมื่อไหร่
อืม…ก็น่าจะตอนที่หมอดึงผมออกมาจากท้องแม่นะ
จากนั้นร้องไห้ครั้งใหญ่ๆ
ตอนไหนอีกเหรอครับ ผมพยายามนึกอยู่
แต่มีไม่เยอะจริงๆ
ด้วยที่ผมจะได้ชิมรสน้ำตาที่ออกจะเค็มของผม
ถ้านึกแบบเร็วๆ
เลยก็น่าจะเป็นตอนที่แม่บอกกับผมว่าให้ผมตั้งใจเรียนคณะวิศวะที่ผมทนเรียนมาได้
2-3
ปีแล้วให้มันจบได้ไหม
แต่ผมเงียบ ไม่รับปาก
แม่ผมร้องไห้ออกมา ผมก็เลยร้องไห้ตาม
แล้วบอกว่าถ้าผมรับปาก
ผมต้องทำให้ได้ แต่ผมไม่แน่ใจ
เพราะฉะนั้นผมจึงไม่กล้ารับปาก
ว่าแล้วเราสองแม่ลูกก็กอดกันร้องไห้
แต่สุดท้ายผมก็ผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้นะครับ
ผมเรียนจนจบ แต่ไม่ได้ทำงานด้านนั้น
หันมาเอาดีด้านศิลปะอย่างการแต่งเพลงและทำหนังสืออย่างในทุกวันนี้
เหตุการณ์ร้องไห้ครั้งใหญ่ขนาดนั้น
ผมแทบจะนึกไม่ออกว่ามีครั้งไหนอีกเลย
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีนะครับ
ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเรื่องของความซาบซึ้งประทับใจในผลงานศิลปะมากกว่า
ผมเองเคยคุยกับพี่แว่น จักราวุธ แสวงผล ที่เป็นคนสอนผมแต่งเพลง
แกบอกว่ามนุษย์อย่างเราๆ
อันหมายถึงคนทำงานศิลปะ
จะมีความอ่อนไหวกว่าคนทั่วไป
ประมาณว่าเห็นใบไม้ร่วงก็อาจน้ำตาหล่นได้
เพราะฉะนั้นหลายๆ
ครั้งที่ผมดูหนังหรือฟังเพลงจึงมักจะเสียน้ำตาให้มันอยู่บ่อยๆ
อย่างล่าสุด เมื่อปีที่แล้วผมดูมิวสิควิดีโอเพลง "จดหมายถึงเธอ" ของ BoydNop
แล้วถึงกับน้ำตาไหลกลางออฟฟิศ
ตัวเพลงนั้นดีได้มาตรฐาน
บอย โกสิยพงษ์ อยู่แล้ว
แต่ภาพสิครับ
ทั้งเรื่องมีนักแสดงเพียงท่านเดียวคือ
ป้าจุ๊ จุรี โอศิริ
แกไม่ได้เล่นอะไรมากมายเลย
ได้แต่นั่งมองดูนั่นนี่ไปเรื่อย
แต่เหมือนแกยังเห็นภาพของสามีแก
ลุงปุ๊ย สมชาย สามิภักดิ์
อยู่
ฉากที่ป้าจุ๊แกเห็นภาพลุงปุ๊ยเสมือนอยู่ตรงหน้าแล้วเดินไปคว้าเพื่อที่จะพบว่ามีแต่ความว่างเปล่านั้น
ทำเอาผมต่อมน้ำตาแตก (ยิ่งวันนี้ป้าจุ๊จากไปแล้วอีกคน เอ็มวีเพลงนี้เลยโดนใจเข้าไปอีกสองเด้ง)
นั่นคือการร้องไห้ครั้งล่าสุดของผมครับ
แต่ไม่ใช่ครั้งที่ผมประทับใจที่สุดเท่ากับครั้งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้
เย็นวันหนึ่ง
หลังจากที่ผมกลับมาจากงาน
ผมนั่งกินข้าวคนเดียวอยู่ที่โต๊ะอาหาร
เพราะทุกคนในบ้านกินหมดแล้ว
จู่ๆ ลูกสาวคนโตก็เดินมาถามผมว่า
“ป๊าเหนื่อยไหมคะ?
กับข้าวอร่อยมั้ยคะ?”
เท่านั้นล่ะครับ หมดทางจะไป ไหลเลย
ไม่รู้ว่าอาหารมื้อนั้นมันเค็มเพราะแฟนผมทำเค็มไปหน่อยหรือมันเค็มเพราะน้ำตาแห่งความตื้นตันใจกันแน่ แต่นั่นล่ะครับการร้องไห้ครั้งที่น่าประทับใจที่สุดของผม
แล้วคุณล่ะครับ
ร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?
และเรื่องอะไร?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น