วันศุกร์ที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2555

คุณร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?

        คุณร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?
        ผมว่าคำถามนี้เป็นคำถามที่น่าสนใจ เพราะลองนึกกันดีๆ เราซึ่งโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว คงไม่มีโอกาสได้ร้องไห้กันบ่อยๆ แบบเมื่อครั้งที่เรายังเป็นเด็กน้อย

        เมื่อครั้งนั้น เอะอะอะไรเราก็ร้องไห้ หิวข้าวก็ร้องไห้ หกล้มก็ร้องไห้ จะเอาของเล่นก็ร้องไห้ ไม่ได้ดั่งใจก็ร้องไห้ ไม่อยากตื่นก็ร้องไห้ เรียกว่าร้องไห้กันทุกวี่วัน วันละหลายครั้ง 
        แต่พอเราโต ครั้นจะไปร้องไห้พร่ำเพรื่อ ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น ร้องไห้ต่อหน้าลูกเมีย ร้องไห้ต่อธารกำนัลรึก็คงจะไม่แมน

        บางครั้งผมก็สงสัยนะครับว่า ถ้าน้ำตาของเรามันไม่ได้ระบายออกเสียบ้าง มันจะจุกอยู่ข้างในจนบวมเป่งและไม่ดีต่อสุขภาพหรือเปล่า นิยายเล่มหนึ่งที่ผมเคยอ่านถึงกับเปรียบเปรยได้ว่า ถ้าเอาน้ำตาของคนทั้งเมืองมารวมกันอาจจะได้ปริมาณเท่ากับน้ำในเขื่อน

        ผมร้องไห้ครั้งแรกเมื่อไหร่ อืม…ก็น่าจะตอนที่หมอดึงผมออกมาจากท้องแม่นะ จากนั้นร้องไห้ครั้งใหญ่ๆ ตอนไหนอีกเหรอครับ ผมพยายามนึกอยู่ แต่มีไม่เยอะจริงๆ ด้วยที่ผมจะได้ชิมรสน้ำตาที่ออกจะเค็มของผม 

        ถ้านึกแบบเร็วๆ เลยก็น่าจะเป็นตอนที่แม่บอกกับผมว่าให้ผมตั้งใจเรียนคณะวิศวะที่ผมทนเรียนมาได้ 2-3 ปีแล้วให้มันจบได้ไหม แต่ผมเงียบ ไม่รับปาก แม่ผมร้องไห้ออกมา ผมก็เลยร้องไห้ตาม แล้วบอกว่าถ้าผมรับปาก ผมต้องทำให้ได้ แต่ผมไม่แน่ใจ เพราะฉะนั้นผมจึงไม่กล้ารับปาก ว่าแล้วเราสองแม่ลูกก็กอดกันร้องไห้

        แต่สุดท้ายผมก็ผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้นะครับ ผมเรียนจนจบ แต่ไม่ได้ทำงานด้านนั้น หันมาเอาดีด้านศิลปะอย่างการแต่งเพลงและทำหนังสืออย่างในทุกวันนี้

        เหตุการณ์ร้องไห้ครั้งใหญ่ขนาดนั้น ผมแทบจะนึกไม่ออกว่ามีครั้งไหนอีกเลย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีนะครับ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเรื่องของความซาบซึ้งประทับใจในผลงานศิลปะมากกว่า 

        ผมเองเคยคุยกับพี่แว่น จักราวุธ แสวงผล ที่เป็นคนสอนผมแต่งเพลง แกบอกว่ามนุษย์อย่างเราๆ อันหมายถึงคนทำงานศิลปะ จะมีความอ่อนไหวกว่าคนทั่วไป ประมาณว่าเห็นใบไม้ร่วงก็อาจน้ำตาหล่นได้ เพราะฉะนั้นหลายๆ ครั้งที่ผมดูหนังหรือฟังเพลงจึงมักจะเสียน้ำตาให้มันอยู่บ่อยๆ

        อย่างล่าสุด เมื่อปีที่แล้วผมดูมิวสิควิดีโอเพลง "จดหมายถึงเธอ" ของ BoydNop แล้วถึงกับน้ำตาไหลกลางออฟฟิศ ตัวเพลงนั้นดีได้มาตรฐาน บอย โกสิยพงษ์ อยู่แล้ว 
         แต่ภาพสิครับ ทั้งเรื่องมีนักแสดงเพียงท่านเดียวคือ ป้าจุ๊ จุรี โอศิริ แกไม่ได้เล่นอะไรมากมายเลย ได้แต่นั่งมองดูนั่นนี่ไปเรื่อย แต่เหมือนแกยังเห็นภาพของสามีแก ลุงปุ๊ย สมชาย สามิภักดิ์ อยู่ 
         ฉากที่ป้าจุ๊แกเห็นภาพลุงปุ๊ยเสมือนอยู่ตรงหน้าแล้วเดินไปคว้าเพื่อที่จะพบว่ามีแต่ความว่างเปล่านั้น ทำเอาผมต่อมน้ำตาแตก (ยิ่งวันนี้ป้าจุ๊จากไปแล้วอีกคน เอ็มวีเพลงนี้เลยโดนใจเข้าไปอีกสองเด้ง)

        นั่นคือการร้องไห้ครั้งล่าสุดของผมครับ แต่ไม่ใช่ครั้งที่ผมประทับใจที่สุดเท่ากับครั้งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้

        เย็นวันหนึ่ง หลังจากที่ผมกลับมาจากงาน ผมนั่งกินข้าวคนเดียวอยู่ที่โต๊ะอาหาร เพราะทุกคนในบ้านกินหมดแล้ว จู่ๆ ลูกสาวคนโตก็เดินมาถามผมว่า “ป๊าเหนื่อยไหมคะ? กับข้าวอร่อยมั้ยคะ?” 
        เท่านั้นล่ะครับ หมดทางจะไป ไหลเลย

        ไม่รู้ว่าอาหารมื้อนั้นมันเค็มเพราะแฟนผมทำเค็มไปหน่อยหรือมันเค็มเพราะน้ำตาแห่งความตื้นตันใจกันแน่ แต่นั่นล่ะครับการร้องไห้ครั้งที่น่าประทับใจที่สุดของผม
        แล้วคุณล่ะครับ ร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่? และเรื่องอะไร?

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น